1145. Polska

od: Bartek

Tatry Wysokie (słow. Vysoké Tatry, niem. Hohe Tatra, węg. Magas-Tátra) to najwyższa część Tatr o charakterze alpejskim, rozciągająca się pomiędzy Tatrami Zachodnimi od strony zachodniej oraz Tatrami Bielskimi od strony północno-wschodniej. W linii prostej odległość między granicznymi przełęczami wynosi ok. 16,5 km, zaś ściśle wzdłuż grani głównej ok. 26 km. Tatry Wysokie zajmują obszar około 340 km² (czyli nieco mniej niż Tatry Zachodnie), z czego większość (260 km²) znajduje się na Słowacji.
Rzeźba Tatr Wysokich ma cechy typowej rzeźby alpejskiej. Uformowana została ona przez lodowce górskie podczas zlodowaceń plejstoceńskich. Obszar pól firnowych lodowców znajdował się powyżej 1400–1600 m n.p.m., a jęzory lodowców schodziły do ok. 1000 m n.p.m. (Dolina Białki – 920 m n.p.m.). Jednym z najpiękniejszych świadectw epoki lodowej są cyrki i żłoby lodowcowe oraz tatrzańskie jeziora, które w ogromnej większości znajdują się właśnie na terenie Tatr Wysokich (np. Morskie Oko, Czarny Staw Gąsienicowy, jeziora w Dolinie Pięciu Stawów Polskich).

1144. Polska

od: Basia

Dworzec kolejowy w Tarnowie należy do najciekawszych w Polsce, podobny jest do tego we Lwowie.
Pierwszy tymczasowy dworzec kolejowy w Tarnowie powstał w 1855 r. Budowę pierwszego stałego dworca kolejowego w Tarnowie rozpoczęto zapewne w 1860 r., jako że z tego czasu pochodzi plan stacji kolejowej w Tarnowie z obrysem dworca.
Budowę nowego wielkiego dworca rozpoczęto w 1906 r. wg projektu niejakiego E. Baudischa, a ukończono w 1910 r. Kubatura budynku wzrosła prawie dwukrotnie, a jego rzut powiększył się przez poszerzenie całej budowli wzdłuż torów i przesunięcie fasady północnej. Zwiększono znacznie powierzchnię przeznaczoną dla podróżnych, głównie przez budowę obszernego westybulu z wielkimi oknami, dwukrotnie wyższego od przylegających do niego łączników wiążących go z nieco mniejszymi salami restauracyjnymi Od strony zachodniej, do dworca przybudowano nowy budynek poczty.
Nowy dworzec w przeciwieństwie do starego - niskiego i długiego, bez żadnych akcentów wertykalnych jest gmachem monumentalnym, o wyraźnej przewadze elementów pionowych, którego bryła złożona z kilku graniastych członów, dominuje nad otoczeniem.
Całość dopełniał staranny, secesyjno-modernistyczny wystrój. Przy dworcu oraz nad platformą drugiego peronu założono wiaty o żeliwnych kolumnach, a oba perony połączono tunelem (po 1909 r.). Obok tuneli we Lwowie, Krakowie i Tarnopolu był to chronologicznie czwarty tunel w Galicji.
W 1911 r. władze kolejowe zafundowały jeszcze dla dworca w Tarnowie dziesięć wielkich malowideł olejnych przedstawiających "najpiękniejsze widoki" Tatr i Pienin.

1143. Polska

od: Anna

Zamek w Malborku (niem. Ordensburg Marienburg) to zamek na prawym brzegu Nogatu, gotycki, ceglany, warowny, otoczony fosą, wzniesiony w kilku etapach od 3 ćw. XIII w. do poł. XV w. przez zakon krzyżacki, początkowo konwentualny i siedziba komtura, w latach 1309–1457 siedziba wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego i władz Prus Zakonnych, w latach 1457–1772 rezydencja królów Polski, od 1466 siedziba władz Prus Królewskich, od 1568 siedziba Komisji Morskiej, w 1772 zajęty przez administrację Królestwa Prus i zdewastowany w latach 1773–1804; rekonstruowany w latach 1817–1842 i 1882–1944, zniszczony w 1945, ponownie rekonstruowany od 1947; w 1949 wpisany do rejestru zabytków, w 1994 uznany za pomnik historii, w 1997 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO; od 1961 siedziba Muzeum Zamkowego w Malborku.
W 1286 na południe od zamku lokowano Malbork (Stare Miasto), którego mury miejskie sprzężono z murem obronnym zamku w jednolity system obronny. W 1388 na wschód od zamku założono Nowe Miasto. W latach 1626–1635 miasto i zamek otoczono wałem fortecznym o narysie bastionowym, zaś przyczółek mostowy na lewym brzegu Nogatu osłonięto dziełem rogowym.

1142. Polska

od: Kuba

Wieża ratuszowa to gotycka wieża z XIV wieku znajdująca się na Rynku Głównym w Krakowie, o wysokości 70 m. Ocalała ze zburzonego w 1820 roku ratusza – wówczas głównego gmachu administracyjnego Krakowa.
Wśród budynków na Rynku, ratusz wyróżniał się swoją sylwetką: wysoka wieża, zwieńczona kiedyś gotyckim hełmem z zegarem, z przylegającym korpusem zamkniętym trójkątnym szczytem i spichlerz. Dawniej znajdowały się w nim Izba Pańska, Izba Ławnicza i w podziemiach więzienie z izbą tortur.
Obecnie wejścia do wieży strzeże para lwów, które powstały na początku XIX wieku. U wejścia zachował się gotycki portal z herbem Krakowa i godłem Polski. Na parterze znajduje się zestaw 14 gmerków z 1444 roku, będący europejskim unikatem. W wieży, będącej filią Muzeum Historycznego miasta Krakowa, eksponowane są pamiątki dotyczące historii miasta. W podziemiach znajduje się natomiast "Scena pod Ratuszem" krakowskiego Teatru Ludowego.
Podczas ostatniej renowacji wieży w latach 1961-1965 przeprowadzonej przez Wiktora Zina i Władysława Grabskiego, zrekonstruowano wykusze na wysokości pierwszego piętra i sklepienia pierwszego piętra, a także poddano konserwacji hełm i okładzinę. Umieszczono wtedy także przed schodami parę kamiennych lwów z pocz. XIX wieku, pochodzących z klasycystycznego pałacu Morstinów w Pławowicach.

1141. Polska

od: Marysia

Kaplica św. Wawrzyńca na Śnieżce (czes. Kaple Sv. Vavřince, niem. Laurentius Kapele) to zabytkowa kaplica na Śnieżce koło Karpacza w województwie dolnośląskim.
Znajduje się w południowo-zachodniej Polsce, we wschodniej części Karkonoszy na szczycie Śnieżki – najwyższym wzniesieniu Sudetów, około 5,3 km na południowy zachód od centrum Karpacza.
Kaplica św. Wawrzyńca na Śnieżce jest najwyżej położonym zabytkiem sztuki barokowej w Polsce i czynnym obiektem sakralnym. Co roku w dniu św. Wawrzyńca, 10 sierpnia, odbywa się na wysokości 1602 m n.p.m. uroczysta msza.
W sąsiedztwie kaplicy znajduje się Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne IMGW i schronisko oraz najwyżej położona poczta w Czechach.
Budowla jest typu rotundowego o wysokości 14 m zbudowana na planie koła o średnicy ok. 7 m z dostawionym kwadratowym przedsionkiem. Wnętrze sklepione spłaszczoną kopułą pokryte malowidłami z lat osiemdziesiątych XIX wieku. Kaplica zbudowana w stylu barokowym z kamienia łamanego, posadowiona na kamiennym fundamencie. Całość oszalowana deskami w ułożeniu pionowym, które zastąpiły pierwotny gont. Na zewnątrz rotunda zwieńczona jest namiotowym stożkowym dachem pokrytym gontem. Prostokątna przybudówka ułożona prostopadle do osi kaplicy, zwieńczona stożkowym dachem krytym gontem. Okna owalne, od dołu ścięte, wypełnione współczesnym szkłem witrażowym. Wyposażenie kaplicy jest bardzo skromne, zawiera tylko ołtarz oraz figury Matki Bożej, św. Wawrzyńca i św. Wojciecha. W przedsionku na murze znajdują się tablice pamiątkowe oraz epitafium z 1828 roku Jana Pieniążka – Odrowąża, który prawdopodobnie utonął w bagnach pod Śnieżką.

1140. Polska

od: Anna

Włodawa to miasto i gmina w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, we wschodniej Polsce, w powiecie włodawskim; położone na obszarze Garbu Włodawskiego, nad Włodawką i Bugiem przy granicy z Białorusią. Włodawa leży na Południowym Podlasiu, Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim i Polesiu.
Włodawa przez wieki była miastem, w którym w zgodzie żyli obok siebie Polacy, Rusini (Ukraińcy) oraz Żydzi, którzy do II wojny światowej stanowili ponad 60% jego ludności. Tradycję wielokulturowości upamiętnia i kultywuje coroczny Festiwal Trzech Kultur (kultur: żydowskiej, polskiej i ruskiej, związanych z trzema religiami: katolicyzmem, prawosławiem i judaizmem). W okresie zaborów Włodawa leżała początkowo w zaborze austriackim, dopiero potem została włączona do rosyjskiego.

1139. Polska

od: zlotowicze

Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2012 (ukr. Чемпіонат Європи з футболу 2012), oficjalnie UEFA Euro 2012 to czternasty turniej o mistrzostwo Europy w piłce nożnej mężczyzn, zorganizowany wspólnie przez Polskę i Ukrainę.
14 grudnia 2009 na placu Michajłowskim w Kijowie oficjalnie zaprezentowano logo i hasło „Razem tworzymy przyszłość” (ukr. Творимо історію разом) Euro 2012.
8 czerwca 2012 turniej rozpoczął mecz otwarcia na Stadionie Narodowym w Warszawie, w którym Polska zremisowała z Grecją, a faza grupowa zakończyła się 19 czerwca. Ćwierćfinały zostały rozegrane od 21 do 24 czerwca, a półfinały 27 i 28 czerwca. Finał Mistrzostw odbył się 1 lipca 2012 na Stadionie Olimpijskim w Kijowie.

Na turnieju zostało rozegranych 31 meczów. Zagrało w nich 14 drużyn narodowych wyłonionych w kwalifikacjach, w których brało udział 51 państw między sierpniem 2010 a listopadem 2011, oraz 2 ekipy gospodarzy. Był to ostatni turniej rozegrany w tym systemie, gdyż od 2016 roku w 51 meczach rywalizować będą 24 drużyny.
1 lipca 2012 reprezentacja Hiszpanii pokonała w finale Włochów (4:0) i jako pierwsza w historii obroniła tytuł Mistrza Europy z poprzednich mistrzostw. Jednocześnie stała się pierwszą w dziejach reprezentacją, która trzeci raz z rzędu zwyciężyła w międzynarodowym turnieju (są także mistrzami świata).
Zwycięzca Euro 2012 miał otrzymać automatyczną kwalifikację do Pucharu Konfederacji w piłce nożnej 2013 w Brazylii, jednak w związku z wygraną Hiszpanii, która do Pucharu Konfederacji zakwalifikowała się już jako Mistrz Świata 2010, miejsce to przyznane zostało Włochom, które w Euro 2012 zajęły drugie miejsce.

1138. Polska

od: Basia

Most im. Edwarda Śmigłego-Rydza we Włocławku to kratownicowy most stalowy na Wiśle, łączący Śródmieście z Zawiślem.
Most mierzy 620 metrów długości i 9 metrów szerokości. Wybudowano go w 1937 roku, w czasie II wojny światowej wojsko polskie wysadziło most w powietrze, został odbudowany przez niemieckie władze okupacyjne w 1944 roku, a następnie przez niemieckie wojsko wysadzony podczas wycofywania się Niemców z miasta w 1945 roku. Odbudowano go ponownie w roku 1948. Ostatni gruntowny remont przeszedł w roku 2008, a w 2009 zainstalowano na nim zielono-bursztynową iluminację zbudowaną na bazie opraw LED.
Nazwany został na cześć Edwarda Śmigłego-Rydza, jednego z honorowych obywateli miasta, który 25 września 1937 roku uroczyście przeciął wstęgę i otworzył most.
Nie była to pierwsza przeprawa mostowa na Wiśle we Włocławku – wcześniej, na wprost ulicy Gdańskiej, funkcjonował wzniesiony w 1865 r. drewniany most łyżwowy (zniszczony w trakcie I wojny światowej), niemiecki most drewniany (zniszczony w trakcie wojny polsko-bolszewickiej) oraz polski most drewniany.

1137. Polska

od: Martina

Złóbcoki czyli gęśliki podhalańskie to polski ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych. Charakterystyczne dla Podhala, występowały do XIX wieku. Nazwa złóbcoki nawiązuje do żłobienia instrumentu z jednego klocka drewna, inni wywodzą ją od łób, czyli kołyski. Miały wypukły, podłużny i wąski korpus rezonansowy rzeźbiony wraz z szyjką z jednego klocka. Posiadały 3 (później 4) struny. Grano na nich smyczkiem o łukowatym kształcie. Strojone były tak jak skrzypce, wydawały dźwięk cichy, lecz ostry i przejmujący. Tytus Chałubiński wspominając muzykę Jana Krzeptowskiego zwanego Sabałą napisał: Mimo największej biegłości grajka, niepodobna tu uniknąć nieraz skrzypienia lub dojmującego pisku. Współcześni muzycy góralscy najczęściej zastępują złóbcoki skrzypcami.
Zamyślony, zadumany, zapatrzony gdzieś w dal góral grający na złóbcokach to natomiast Andrzej Frączysty-Karbowiec.

1136. Polska

od: Basia

Zamek Książąt Pomorskich to renesansowy zamek usytuowany na Wzgórzu Zamkowym w Szczecinie, w sąsiedztwie Odry, historyczna siedziba rodu Gryfitów, władców księstwa Pomerania, oraz nazwa instytucji kultury, administrującej Zamkiem (niegdyś Wojewódzki Dom Kultury).
Początki dzisiejszego zamku sięgają 1346 roku, kiedy Barnim III, łamiąc przywileje szczecińskiego patrycjatu rozpoczął wznoszenie na wzgórzu zamkowym tzw. kamiennego domu. Obok kamiennego domu stanęła kaplica św. Ottona oraz tzw. duży dom z wieżą więzienną. W 1428 roku w mieście wybuchł bunt wywołany przez biedotę i rzemieślników. W zamian za stłumienie buntu książę Kazimierz V otrzymał od Rady Miejskiej znaczną sumę na rozbudowę i umocnienie kamiennego dworu. Wybudowano wówczas utrzymane w stylu późnogotyckim skrzydło południowe.
Po pożarze w 1530 roku rozpoczęto przebudowę zamku. Trwała 7 lat, w jej trakcie kamienny dom przebudowano w stylu renesansu w dwupiętrową budowlę z dwuspadowym dachem i wieżą zegarową. Dobudowano także wschodnie skrzydło.

1135. Polska

od: Martyna

Wisła (cz. Visla, niem. Weichsel) to miasto i gmina w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim, w Beskidzie Śląskim. Ośrodek wypoczynkowy, turystyczny, sportowy i luteranizmu w Polsce. Na terenie miasta swoje źródła ma największa polska rzeka o tej samej nazwie – Wisła.
Od drugiej połowy XIX wieku, okolice Wisły odwiedzane są przez coraz większą liczbę podróżników. Za odkrywcę Wisły na szeroką skalę trzeba uznać pochodzącego z Radomia Bogumiła Hoffa. Ten badacz kultury ludowej, współpracownik Oskara Kolberga, odwiedził wieś w 1882 r. i zachwycony jej urokiem zaczął propagować jej walory w prasie i wśród przyjaciół. W 1885 r. na gruncie, który ze względu na niską cenę, za jaką go nabył, nazwał "Bożym Darem", wybudował pierwszą willę wypoczynkową "Warszawa". Wkrótce dzieło Hoffa przejął znany warszawski uczony, filozof i psycholog – dr hab. Julian Ochorowicz. Wybudował on kilka następnych drewnianych pensjonatów, np.: "Maja" i "Sokół" oraz "Placówka", które zaprojektował architekt syn Bogumiła Hoffa – Bogdana murowana "Ochorowiczówka" istnieje do dnia dzisiejszego na ul. Ochorowicza (na Dzielnicach).

1134. Polska

od: Martina

Zamek książąt mazowieckich w Czersku to ceglany zamek zbudowany na przełomie XIV i XV wieku w miejscu pochodzącego z XI wieku grodu rezydencjonalnego o konstrukcji izbicowej Władysława Hermana. Wzniósł go w latach 1388–1410 książę mazowiecki Janusz I. Gdy tereny te zostały przyłączone do Królestwa Polskiego (1526), zamek stał się własnością królewską i podlegał królowej Bonie.
Zamek prezentował się bardzo okazale i miał duże znaczenie militarne. Mury zewnętrzne zamku miały grubość 2 m, a wysokość ok. 8 m. Szczytem murów biegły ganki strażnicze.
W 1229 książę Konrad mazowiecki uwięził w tutejszym lochu księcia Henryka Brodatego. Wypuścił go dopiero po interwencji przybyłej ze Śląska księżnej Jadwigi. W 1239 Konrad uwięził tutaj Bolesława Wstydliwego. W czasie Potopu szwedzkiego, w 1656 roku, zamek w Czersku doznał bardzo poważnego uszczerbku. Wojska szwedzkie po doznaniu klęski od Stefana Czarnieckiego pod Warką, wycofując się, opanowały twierdzę czerską i doszczętnie ją zdewastowały. W latach 1762–1766 starosta czerski marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński podjął próbę odbudowy zamku (wtedy powstał most przez fosę), jednak po dostaniu się pod zabór pruski w XVIII wieku, mury zostały zburzone, co pozbawiło twierdzę resztek znaczenia militarnego. Od tego czasu zamek jest zrujnowany.
Do dzisiaj zachowana jest większość murów zamku oraz wszystkie trzy wieże (Brama, Południowa i Zachodnia), z których można podziwiać panoramę okolicy. W obrębie murów znajdują się fundamenty kościoła zamkowego pod wezwaniem św. Piotra.
Zamek udostępniony jest zwiedzającym.

1133. Polska

od: Mariola

Stożek Wielki (czes. Velký Stožek; 979 m n.p.m.) to szczyt górski w Paśmie Czantorii w Beskidzie Śląskim o charakterystycznym stożkowatym kształcie, porośnięty lasami bukowymi i iglastymi.
Przez Stożek przebiega granica państwowa pomiędzy Polską a Czechami i znajduje się tu turystyczne przejście graniczne.
Na szczycie schronisko turystyczne oddane do użytku w 1922 roku (jest to najstarsze polskie schronisko w Beskidzie Śląskim, istniejące do dnia dzisiejszego) oraz węzeł szlaków pieszych, którymi dojść można m.in. na Przełęcz Kubalonkę, Czantorię Wielką, Soszów Wielki do Wisły, Wisły Głębce, Istebnej, Jaworzynki i Jabłonkowa. Przez szczyt przebiega także Główny Szlak Beskidzki.
Ze szczytu rozciąga się widok na Beskid Śląsko-Morawski i Beskid Śląski.

1132. Polska

od: Magda

Mazury to nic innego jak tzw. Pojezierze Mazurskie, które tworzy swego rodzaju makroregion, położony w północno-wschodniej części Polski. W skład Pojezierza Mazurskiego wchodzą: Pojezierze Olsztyńskie, Pojezierze Mrągowskie, Kraina Wielkich Jezior Mazurskich, Kraina Węgorapy, Wzgórza Szeskie, Pojezierze Ełckie oraz Równina Mazurska. Spośród wymienionych Pojezierzy tego region bez wątpienia najbardziej popularnym rejonem Polski jest Kraina Wielkich Jezior Mazurskich. Jej powierzchnia wynosi 1732 km2, z czego 486 km2 zajmują jeziora. Poza tym znajduje się tu największe jezioro w Polsce - Śniardwy (113,8 km2) i Mamry (105 km2) oraz Niegocin, Orzysz, Jagodne i Tałty. Dlatego też teren ten posiada wspaniałe warunki turystyczno-przyrodnicze. Obszar w większości pokryty jest lasem, a także urozmaicony jest wieloma wałami morenowymi. W tym regionie występuje wiele rezerwatów przyrody, aż 114 i w tym Mazurski Park Krajobrazowy.
Przede wszystkim uprawiana jest tu turystyka i sporty wodne niemal w każdej postaci. Głównymi ośrodkami są: Giżycko, Kętrzyn oraz Węgorzewo, a także znane miejscowości letniskowe takiej jak: Mikołajki, Orzysz oraz Ryn. Ponadto dzięki obfitości i różnorodności jezior, rzek, strumieni oraz sieci kanałów łączących jeziora występują tu idealne warunki do uprawiania turystyki kajakowej oraz żeglarstwa. Również piesze wędrówki umilą licznie powstałe szlaki turystyczne. Miłośnicy świata fauny i flory z pewnością poczują się jak w raju. Występują tu liczne i rzadko spotykane gatunki ptaków, gadów, płazów, ryb oraz ssaków.

1131. Polska

od: Magda

Mazury (dawn. Mazowsze Pruskie, Mazury Pruskie, niem. Masuren) to region geograficzno-kulturowy w północno-wschodniej Polsce. Obejmuje tereny Pojezierza Mazurskiego i Pojezierza Iławskiego, administracyjnie wchodzi w skład województwa warmińsko-mazurskiego.
Choć Mazury nazywane są krainą tysiąca jezior, to w rzeczywistości liczą ich ponad dwukrotnie więcej. To raj dla fanów żeglarstwa, choć nie tylko woda przyciąga turystów w ten rejon Polski. Mnóstwo atrakcyjnych zabytków kusi do zwiedzania, w tym m.in. Pola Grunwaldzkie, Twierdza Boyen czy zamki krzyżackie.
Sporą atrakcją są rozstrzelone po Mazurach zachowane zamki krzyżackie. Znajdują się one m.in. w Barcianach, Giżycku, Kętrzynie, Reszelu, Rynie i Węgorzewie. Zamki powstawały w XIV wieku, część z nich zachowało się w niezłym stanie, czego nie można powiedzieć np. o zamku w Giżycku, który nie dość, że znajduje się w kiepskim stanie, to na początku 2008 roku zawaliła się jedna ze ścian i cała budowla grozi zawaleniem. Z kolei kętrzyński zamek, po renowacji w latach 60., odzyskał gotycki wygląd, na dodatek dzisiaj służy jako biblioteka.

1130. Polska

od: Basia

Ulica Brzozowa w Warszawie to ulica znajdująca się na Starym Mieście, zaczyna się ulicą Celną, dochodzi do ulicy Mostowej.
Ulica Brzozowa od XV wieku jest ulicą Starej Warszawy. Tereny tej ulicy obejmowało północne przedmieście. Dawniej była zwana Podwalną, ze względu na jej położenie pod murami obronnymi.
Z jednej strony zabudowana była oficynami kamienic rynkowych strony wschodniej. Po drugiej stronie na przełomie XVI i XVII wieku znajdowały się dworki drewniane oraz charakterystyczne dzielnice składów towarowych pełniące głównie funkcję spichlerzy do przechowywania zboża. Wznoszone były przez kupców takich jak: Baryczkowie, Gizowie, Karbowie, Strubiczowie. Ulicę zamieszkiwali rzemieślnicy oraz staromiejscy handlarze. Wiek XIX przyniósł przemiany demograficzne i architektoniczne. Domy w tym okresie były często przekształcane, zaś ich lokatorami stali się liczni Żydzi. Przy budowie stojących tam domów wykorzystano starsze relikty murów obronnych.
Na przełomie XIX i XX wieku domy traciły historyczny wystrój, zaś brak regulacji dotyczących wysokości budynków sprawiał, że obok siebie stały nadbudowane, liczące pięć czy siedem kondygnacji "niebotyki".
W dwudziestoleciu międzywojennym przebudowano dawny spichlerz Strubiczów w dom profesorski według projektu Kazimierza Tołłoczki. W 1944 roku został zniszczony, odbudowano go w latach 1959-1962.

1129. Polska

od: Basia

Park Narodowy Ujście Warty to najmłodszy z 23 parków narodowych na terenie Polski, utworzony 1 lipca 2001 z połączenia rezerwatu Słońsk i części Parku Krajobrazowego Ujście Warty.
Park o powierzchni 8074 ha obejmuje rozlewiska u ujścia rzeki Warty do Odry, wytwarzane w dużej mierze przez rzekę Postomię. Siedziba dyrekcji parku znajduje się w Chyrzynie koło Kostrzyna nad Odrą. Park znajduje się na terenie czterech gmin Górzyca, Kostrzyn nad Odrą, Słońsk i Witnica. Symbolem Parku jest gęś zbożowa.
Park został założony dla ochrony unikalnych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych. Na terenie Parku stwierdzono obecność 245 gatunków ptaków, w tym 174 lęgowych. Aż 26 z nich należy do gatunków ginących w skali światowej. Są to m.in. wodniczka, derkacz, rycyk, żuraw, bąk, bączek, rybitwa czarna. Tutaj znajduje się największe w Polsce zimowisko arktycznego gatunku łabędzia krzykliwego, a także około 50 bielików, które przyciąga obfitość zimujących kaczek, stanowiących ich pokarm.

1128. Polska

od: Sebastian

Łęczna stanowi doskonały punkt wypadowy na całe Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie, krainę 68 jezior o powierzchni powyżej 1 ha, tworzących razem powierzchnię 2726 ha. Większość jezior ma regularny, zbliżony do koła zarys linii brzegowej, różnią się natomiast pod względem biologicznym. Mamy tu zarówno jeziora eutroficzne (zasobne w ryby) oraz dystroficzne (zanikowe). Niską trofią charakteryzuje się 1-2 jeziora, które można określić jako mezotroficzne. Wraz z różnorodnością wód występuje tu ogromne bogactwo flory i fauny, a na zróżnicowanym terenie zachowały się tu siedliska lęgowe i bytowe rzadkich gatunków ptaków. Lasy są też bogate w zwierzynę. Słowem raj dla spragnionych odpoczynku i kontaktu z przyrodą.

1127. Polska

od: Marcin

Międzyzdroje (niem. Misdroy)to miasto w północno-zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Międzyzdroje, położone na wyspie Wolin nad Morzem Bałtyckim.
Międzyzdroje są ośrodkiem wypoczynkowym i turystycznym. W mieście znajduje się siedziba dyrekcji Wolińskiego Parku Narodowego. Popularną letnią imprezą rozrywkową jest organizowany corocznie Europejski Festiwal Gwiazd.
Walorami turystycznymi miasta są: położenie nad morzem, piaszczyste plaże, wzniesienia w Paśmie Wolińskim, bliskość Wolińskiego Parku Narodowego, historyczne zabudowania uzdrowiskowe i Park Zdrojowy w nadmorskiej części miasta.

1126. Polska

od: Marysia

Żarnowiec (kaszb. Żarnówc lub też Żarnowc, niem. Zarnowitz) to wieś kaszubska w Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Krokowa, na Wysoczyźnie Żarnowieckiej, w pobliżu Jeziora Żarnowieckiego, w otulinie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego i przy drodze wojewódzkiej nr 213. Wieś jest siedzibą sołectwa Żarnowiec w którego skład wchodzi również miejscowość Porąb.
Na terenie obecnego Żarnowca już na początku XIII w. istniała osada kaszubska. Od ok. 1215 r. Żarnowiec należał do opactwa Cystersów w Oliwie, które założyło tu żeński klasztor cysterek. Nadanie zostało potwierdzone przez księcia pomorskiego Świętopełka II w 1220 r. Klasztor żarnowiecki wraz z należącymi do niego posiadłościami został oficjalnie zatwierdzony 1279 r. przez księcia pomorskiego Mściwoja II (Mestwina II), który nadał mu także specjalne przywileje sądownicze i ekonomiczne.
Po kasacie zgromadzenia cysterek w Żarnowcu, klasztor w 1590 r. został przejęty przez benedyktynki (z nadania biskupa kujawskiego Hieronima Rozdrażewskiego) z Chełmna. W 1617 r. powstało opactwo benedyktynek, które prowadziło ożywioną działalność gospodarczą, zajmowało się szkolnictwem, było prężnym ośrodkiem polskości. Klasztor w Żarnowcu był jednym z głównych ośrodków hafciarstwa kaszubskiego. Od 1772 r. Żarnowiec znajdował się w zaborze pruskim W 1834 r. nastąpiła kasacja opactwa. W latach 1919-1939 Żarnowiec był osadą przygraniczną, znajdującą się po stronie polskiej (granica pomiędzy państwem polskim a państwem niemieckim biegła ok. 200 m na zachód od obecnego koryta rzeki Piaśnicy) . Po wojnie, w 1946 r. do klasztoru powróciły benedyktynki – repatriantki z Wilna.

1125. Włochy

od: Mama

Bazylika Św. Antoniego w Padwie to największy kościół w Padwie. Wewnątrz znajduje się grób św. Antoniego Padewskiego (Antoniego z Padwy). Mimo licznych pielgrzymek wiernych z całego świata bazylika ta nie posiada statusu głównego kościoła w mieście. Przez mieszkańców Padwy Bazylika nazywana jest "Il Santo" (wł. święty).
Dzisiejszy zewnętrzny wygląd Bazyliki jest w głównej mierze efektem trzech rekonstrukcji dokonanych w latach 1238-1310.
Za życia Św. Antoniego w miejscu tym znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, który dzisiaj pełni funkcję kaplicy Madonna Mora we wnętrzu Bazyliki. Obok kościoła w 1229 roku założony został zakon braci prawdopodobnie przez samego Świętego Antoniego.
Po śmierci Św. Antoniego w 1231 r. w Arcelli na północy miasta, gdzie mieścił się Klasztor Sióstr Klarysek, ciało Antoniego, zgodnie z jego wolą, zostało przeniesione i pochowane w Santa Maria Mater Domini.
Pierwsza rozbudowa Bazyliki do formy prostego kościoła franciszkańskiego jedno-nawowego z krótką absydą została rozpoczęta w 1238 roku; z czasem zostały dodane dwie boczne nawy. W końcowym efekcie kościół przeobraził się w podziwianą dziś przez nas konstrukcję.

1124. Rosja

Carskie Sioło (ros. Царское Село) to kompleks pałacowo-parkowy założony w XVIII wieku, rezydencja carów, ok. 25 km od Petersburga. Obecnie zespół znajduje się na terenie miasta Puszkin.
Pałac, a właściwie zespół pałacowo-parkowy, jest jedną z najznakomitszych rezydencji w stylu rosyjskiego baroku. W efekcie licznych prac, prowadzonych w XVIII i XIX wieku, w Carskim Siole powstał ogromny kompleks, w skład którego, oprócz głównego pałacu Katarzyny (Jekateryninskiego, Wielkiego), wchodzi wiele innych pomniejszych pałaców i budowli, ogrody i parki ze stawami i dodatkowymi budynkami.
Potężny kompleks założony był przez Katarzynę I na nierównych i bagiennych terenach pod Petersburgiem, które otrzymała od swego męża cara Piotra I. Monarchini nakazała wybudować na nich mały park na modłę XVIII-wieczną z niewielką oranżerią. W miejscu, gdzie dziś stoi Wielki Pałac, caryca kazała postawić niewielką drewnianą cerkiew pod wezwaniem Św. Katarzyny. W 1722 Katarzynie zbudowano niewielki pałacyk, na podstawie projektów Braunsteina. W 1725 roku całą posiadłość nazwano oficjalnie Carskim Siołem.

1123. Kanada

od: Marian

Lunenburg to kanadyjskie miasto portowe w Nowej Szkocji ze starówką wpisaną na listę UNESCO. Położone na południowym wybrzeżu prowincji, na półwyspie po zachodniej stronie Mahone Bay, ok. 90 km od Halifaxu.

Lunenburg został założony w 1753 r. i nazwany dla uhonorowania króla Wielkiej Brytanii i Irlandii Jerzego II, który był także księciem Brunszwiku-Lunenburga. W przeszłości ważny port i ośrodek stoczniowy, obecnie siedziba niewielkich firm przemysłowych i handlowych, w tym High Liner Foods, największych niegdyś zakładów przetwórstwa rybnego w Kanadzie.

Historyczne stare miasto Lunenburga w 1995 r. wpisano na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Pomogło to w ochronie i promocji unikalnej lokalnej zabudowy miejskiej, stanowiącej doskonały przykład brytyjskiej architektury kolonialnej w Ameryce Północnej.

1122. Francja

od: Fleur

Saint-Omer to miejscowość i gmina we Francji, w regionie Nord-Pas-de-Calais, w departamencie Pas-de-Calais.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 14 434 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 880 osób/km² (wśród 1549 gmin regionu Nord-Pas-de-Calais Saint-Omer plasuje się na 45. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 101.).
Do najważniejszych zabytków należy Katedra Notre-Dame datowana na XIII-XIV wiek oraz ruiny opactwa Saint-Bertin.

1121. Japonia

Karp koi (jap. 錦鯉 nishiki-goi) to udomowiona, ozdobna forma hodowlana karpia (Cyprinus carpio), o długości 30–50 cm i atrakcyjnym ubarwieniu, hodowana w oczkach wodnych i basenach rybnych.
Hodowlę karpi ozdobnych rozpoczęto w Japonii na początku XIX wieku. W wyniku selekcji hodowlanej pozyskano wiele odmian różniących się kolorem, rozmiarem, połyskiem, układem plam i łusek. Obecnie zarejestrowanych jest ponad sto różnych odmian.