1090. Polska

1 lip 2012



od: Aleksandra


Wilczy Szaniec (niem. Wolfsschanze) to w latach 1941–1944 kwatera główna Hitlera (niem. Führerhauptquartier, FHQ) i Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW) w lesie gierłoskim, na wschód od leżącej na skraju lasu wsi Gierłoż i 8 km na wschód od Kętrzyna (obecnie w woj. warmińsko-mazurskim).
20 lipca 1944 Claus von Stauffenberg i Werner von Haeften dokonali tu nieudanego zamachu na życie Hitlera.
Przekazanie terenu po całkowitym rozminowaniu Wilczego Szańca nastąpiło 29 października 1955. Przy rozminowaniu w latach 1945–1947 i 1950–1955 pracowali saperzy pododdziałów z siedmiu różnych jednostek. W latach 1953–1955 unieszkodliwiono 54 tys. min i ok. 200 tys. amunicji. Zginęło 3 saperów.
W kwaterze pozyskiwano różne materiały (rury, kable, kostkę brukową) i wywożono całe baraki m.in. do Warszawy na Jelonki. Baraki z „Wilczego Szańca” służyły jako hotele robotnicze dla budowniczych Pałacu Kultury i Nauki, a później jako akademiki.
Wilczy Szaniec udostępniony został do zwiedzania w 1959, chociaż jeszcze przed zakończeniem rozminowania kwaterę nieoficjalnie zwiedzały różne osobistości np. w 1947 kardynał August Hlond.

1089. Polska

1 lip 2012



od: Aleksandra


Zamek w Czchowie to ruiny zamku w Czchowie na wzgórzu nad Dunajcem w powiecie brzeskim w województwie małopolskim.
Zamek, rozbudowywany między XIII wiekiem a XVI wiekiem, ochraniał szlak handlowy biegnący wzdłuż Dunajca i komorę celną dla towarów przywożonych z Węgier. Pierwotnie w tym miejscu znajdowała się romańska wieża obronna; w XIV wieku dobudowano wokół niej zamek stanowiący siedzibę starostów czchowskich; uległ on zniszczeniu w XVII wieku. Obecnie zachowała się jedynie XIV-wieczna wieża, częściowo zniszczona (bez górnej kondygnacji), i odsłonięte fundamenty murów.
W drugiej połowie XVIII wieku w zachowanej do dziś wieży mieściło się więzienie; zostało ono zlikwidowane po I rozbiorze Polski.
Ruiny zamku w Czchowie są tematem jednej z litografii Macieja Bogusza Stęczyńskiego i rysunku Adama Gorczyńskiego.

1088. Austria

1 lip 2012



Wiedeńska Opera Państwowa (niem. Wiener Staatsoper) to opera znajdująca się w Wiedniu.
Gmach ten był pierwszym ukończonym budynkiem przy Ringu. 25 maja 1869 roku wystawienie opery „Don Giovanni” Mozarta rozpoczęło działalność sceny operowej. Gmach, w stylu neorenesansowym, spotkał się początkowo z nieprzychylną reakcją wiedeńczyków. Podobno fakt ten uznaje się za przyczynę popełnienia samobójstwa przez architektów budynku, Augusta Siccardsburga i Edwarda van der Nülla. Jednakże zniszczenie tego budynku w wyniku bombardowań w 1945 roku uznano za symboliczny cios zadany miastu. 5 listopada 1955 roku wystawienie „Fidelia” Beethovena zainaugurowało powojenną działalność Opery, która zyskała całkowicie nową widownię oraz scenę wyposażoną w najnowocześniejsze rozwiązania techniczne.

1087. Polska

1 lip 2012



od: zlotowicze


Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) to deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.
Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.
Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.
Długie Pobrzeże było także miejscem bówków - gdańskich rzezimieszków portowych.
Po II wojnie światowej ulica została odbudowana z betonowych elementów i wyłożona płytami z szlifowanego marmuru.

1086. Polska

1 lip 2012



Tężnie w Ciechocinku to zespół trzech tężni solankowych, wzniesionych w XIX wieku w Ciechocinku, w województwie kujawsko-pomorskim. Jest to największa tego typu drewniana konstrukcja w Europie.
Ciechocińskie tężnie zostały zaprojektowane przez profesora Akademii Górniczej w Kielcach Jakuba Graffa, w oparciu o źródła solanki odkryte tu jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku chociaż miejscowa ludność wydobyciem i warzeniem soli zajmowała się już w XIII wieku na mocy zezwoleń danych przez Konrada I mazowieckiego.
Ustawione w kształcie podkowy o łącznej długości 1741,5 metrów i każda o wysokości 15,8 metrów. Solanka pompowana jest ze źródła nr 11 (tzw. fontanna Grzybek) i wtłaczana na szczyt tężni do specjalnych korytek. Dalej solanka przesącza się po ścianach tężni po tarninie i pod wpływem wiatru i słońca paruje, tworząc mikroklimat obfitujący w jod, dzięki czemu powstało tu naturalne, lecznicze inhalatorium.




SZABLON BY: PANNA VEJJS.