1137. Polska

od: Martina

Złóbcoki czyli gęśliki podhalańskie to polski ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych. Charakterystyczne dla Podhala, występowały do XIX wieku. Nazwa złóbcoki nawiązuje do żłobienia instrumentu z jednego klocka drewna, inni wywodzą ją od łób, czyli kołyski. Miały wypukły, podłużny i wąski korpus rezonansowy rzeźbiony wraz z szyjką z jednego klocka. Posiadały 3 (później 4) struny. Grano na nich smyczkiem o łukowatym kształcie. Strojone były tak jak skrzypce, wydawały dźwięk cichy, lecz ostry i przejmujący. Tytus Chałubiński wspominając muzykę Jana Krzeptowskiego zwanego Sabałą napisał: Mimo największej biegłości grajka, niepodobna tu uniknąć nieraz skrzypienia lub dojmującego pisku. Współcześni muzycy góralscy najczęściej zastępują złóbcoki skrzypcami.
Zamyślony, zadumany, zapatrzony gdzieś w dal góral grający na złóbcokach to natomiast Andrzej Frączysty-Karbowiec.