1267. Estonia

Południowa Estonia to dobry kierunek dla tych, którzy poszukują odrobiny świętego spokoju, a jednocześnie chcą pozostać w centrum wydarzeń i dobrze się bawić lub aktywnie spędzić czas. To najbardziej ekologiczny i wciąż najmniej znany region Estonii.

Największe miasto regionu – Tartu – jest studencką stolicą kraju, oferującą warte uwagi wydarzenia kulturalne, zwłaszcza w kwietniu i maju. Latem region staje się mekką rowerzystów i miłośników sportów wodnych. Zimową stolicą nie tylko regionu, ale i całej Estonii niezmiennie pozostaje jednak Otepää. W lutym miasteczko gości narciarzy – biegaczy, co roku odbywają się tu bowiem zawody Pucharu Świata. Swoje miejsce znajdą tu też zapaleni wędkarze marzący o złowieniu „taaakiej ryby”. Kamienne kopce, ruiny biskupich zamków, huśtawki i sauna w beczce dopełniają krajobrazu Estonii południowej.

Dawne Inflanty graniczą od południa z Łotwą, od wschodu zaś z Rosją. Lőuna Eesti (czyli południowa Estonia) określana jest mianem „małej Szwajcarii”, a przez złośliwych nawet „podnóżkiem Himalajów”. Charakterystyczna dla tego regionu jest pofałdowana rzeźba terenu. Tysiące lat temu przepływała tędy gigantyczna rzeka. Pozostałością po niej są głębokie doliny, mokradła i systemy jezior połączonych siatką rzek. W południowej części regionu znajduje się największe w krajach bałtyckich skupisko wzgórz. Najwyższe z nich to Suur Munamägi o wysokości 319 m n.p.m. Wzniesienia, zbudowane przeważnie z piasku i żwiru, pokrywa cienka warstwa gliny. Piaskowce i wapienie znajdują się w jaskiniach Piusa (Dewon). „Krainą jezior” nazywa się centralną i zachodnią część regionu. Część północną tworzy rezerwat przyrody Alam–Pedja.