Tbilisi - Perła Kaukazu [2/2]

Staromiejską część Tbilisi odwiedzaliśmy kilkakrotnie w ciągu naszego pobytu i jest to miejsce, którego nie da się porównać do czegokolwiek innego. To labirynt krętych brukowanych uliczek otoczonych przez wielokolorowe kamieniczki z przepięknie zdobionymi drewnianymi balkonami w różnych stadiach rozkładu, obrośniętych winoroślą, pełnych małych rodzinnych sklepików, restauracyjek z trzema stolikami, podwórkami z wywieszonym pachnącym świeżością praniem. Tętniące życiem bary sąsiadują z wielowiekowymi cerkwiami. Tutaj naprawdę czuć, że choć Gruzja aspiruje do bycia w Europie swoje korzenie ma w azjatyckiej ziemi i kulturze.

Prototypowy dom w Tbilisi to mieszanka wiekowych tradycji gruzińskich z rosyjskim klasykiem, od którego nie sposób oderwać wzrok. Co ciekawe, budowle, które możemy dziś podziwiać na Starym Mieście pochodzą głównie z XIX wieku, ponieważ średniowieczne miasto zostało niemal zmiecione z powierzchni ziemi podczas perskiego najazdu w 1795 roku. Ta nieco senna atmosfera tylko dodaje uroku niespiesznemu spacerowi bez celu, gubieniu się pomiędzy jedną orientalną kamienicą a drugą i obserwowaniu zwykłego codziennego życia tubylców.

 

Z tej plątaniny wąskich uliczek nagle można wylądować na jednym z głównych placów miasta, Placu Wolności (gruz. Tavisuplebis Moedani). To jedno z najważniejszych miejsc w całym Tbilisi - tutaj rozpoczynają się główne ulice, tu mieści się orientalna siedziba władz miasta a nad wszystkim góruje mieniący się w słońcu pomnik patrona miasta, świętego Jerzego. Przejście przez ulicę to nie lada wyzwanie zważywszy na gruziński sposób jeżdżenia, który jest całkowicie nieprzewidywalny i nawet z naszej polskiej perspektywy wręcz szalony. W jakimkolwiek miejscu miasta byśmy się nie znaleźli to i tak wszędzie każdy jeździ jak chce. Na pieszych nikt tutaj nie zwraca uwagi, zresztą nie tylko na pieszych, bo zarówno pachnące nowością auta z najwyższej półki jak i rozklekotane auta z przyciemnianymi szybami (a często i popękanymi) włączają się do ruchu bez użycia kierunkowskazów, za to trąbiąc bez przerwy. Jest tłoczno, głośno i gwarno; tu już czuć, że znajdujemy się w prawdziwej metropolii, stolicy kraju.

fot. georgiaabout.com

fot. mytrips.pl

Z placu odchodzi także najbardziej reprezentacyjna i prestiżowa ulica miasta, Aleja Szota Rustaweliego. Mieszczą się przy niej najważniejsze budynki rządowe, ośrodki kulturalne, eleganckie hotele i modne butiki. Wreszcie widać sklepy z pamiątkami, bankomaty, słychać język angielski, którego do tej pory nie mieliśmy zbyt wielu okazji posłuchać. Gdyby nie pojawiające się co jakiś czas orientalne akcenty, jak choćby przywodząca na myśl meczet opera, można by pomyśleć, że jesteśmy w jednym z europejskich miast. Znów zupełnie inna atmosfera, znów inna twarz Tbilisi.

fot. findmesauna.com

fot. infomusic.pl

Aleja Rustaweli kończy się na Placu Republiki, przy którym mieści się jedna ze stacji tutejszego metra (którym oczywiście nie omieszkałam się przejechać kilka razy - jeśli ktoś do tej pory miał wątpliwości, że w Tbilisi są siarkowe źródła tutaj z pewnością je wyraźnie poczuje), stoi pomnik Szota Rustaweliego oraz... pierwszy w Gruzji McDonald's.

Zamiast zawrócić idziemy jednak dalej, ponieważ jednym z moich obowiązkowych punktów podczas zwiedzania są... ogrody zoologiczne. Lubię porównywać jak takie miejsca wyglądają w różnych krajach, szczególnie tych uważanych za mniej rozwinięte i cywilizowane niż Polska. ZOO w Tbilisi to najstarsze i największe zoo w Gruzji, dla osób spoza kraju stało się znane w czerwcu tego roku kiedy to w wyniku powodzi część zwierząt wydostała się na wolność i była znajdowana w przeróżnych miejscach w centrum miasta. Niestety, w wyniku tego kataklizmu ponad połowa zwierząt zginęła więc tym bardziej cieszę się, że udało mi się odwiedzić to miejsca przez tą tragedią.

Nim jednak znaleźliśmy się w ogrodzie zoologicznym po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze przy Placu Bohaterów (gruz. Gmirta Moedani), na którym znajdują się 51-metrowy pomnik z marmuru oraz tablica upamiętniające wszystkich tych, którzy zginęli w obronie niepodległości Gruzji. Zarówno na tablicy jak i na pomniku wyryte zostały nazwiska około 4000 osób, które walczyły przeciwko Armii Czerwonej w 1921, przewodziły antysowieckiej rewolucji w 1924, zginęły w trakcie wojny w Abchazji w latach 1992-1993 oraz tzw. "pięciodniowej wojny" w Południowej Osetii w 2008 roku. Przy tablicy natomiast pełniona jest warta honorowa oraz pali się wieczny płomień.

fot. georgiaabout.com

Wejście do ogrodu zoologicznego kosztuje oszałamiające 2GEL (dla przypomnienia 1GEL to niecałe 2 złote). W porównaniu z naszymi obiektami tego typu ten wydaje się być malutki, niemniej jednak jest naprawdę warty uwagi jeśli lubicie tego typu miejsca. Położony w malowniczej dolinie rzeki Vere ma naprawdę sporo do zaoferowania. W środku są też dodatkowe atrakcje, m.in. dmuchańce, trampoliny, karuzele oraz stare (myślę, że z pewnością starsze ode mnie) diabelskie koło, na które bilet kosztuje 1GEL. My skorzystaliśmy z koła i choć całe się trzęsło i skrzypiało to było to całkiem fajne przeżycie. Kiedy byliśmy tam trwały liczne prace remontowe - przygotowywano nowoczesne woliery i wybiegi dla zwierząt, z których część była już w nich prezentowana. To co rzuciło mi się w oczy to pierwszy biały paw (albinos?), którego w życiu widziałam oraz ilość tygrysów, lwów i niedźwiedzi - chyba w żadnym naszym ogrodzie zoologicznym nie widziałam ich tylu. Z przykrością więc czytałam informacje o tym, że część z tych zwierząt niestety nie przeżyła powodzi. Zdecydowanie najwięcej czasu spędziłam jednak przy wybiegu niedźwiedzi, które w tym czasie toczyły między sobą walkę w wodzie. Spektakl niesamowity, zdjęcia niestety nie oddają faktycznej dynamiki tej zabawy.

W końcu Szymon odciąga mnie niemal siłą od niedźwiedzi i kierujemy się powoli w kierunku naszego kolejnego celu - wzgórza Mtatsminda. Wracamy z powrotem na Aleję Rustaweliego po czym odbijamy w boczne uliczki (przy jednej z nich mieści się niepozorna polska ambasada) i po dłuższym spacerze z przerwą na lody docieramy do ulicy Chonqadze u podnóża góry. Na jej szczyt można oczywiście dotrzeć pieszo po drodze zwiedzając Panteon Pisarzy i Osób Publicznych (gruz. Mtatsmindis Panteoni) lub marszrutką, my jednak wybieramy funikular. Pierwsza kolejka została otwarta 27 marca 1905 roku i w ciągu 6 minut była w stanie przewieźć na szczyt wzgórza do 50 osób. Obecnie działająca została zmodernizowana w 2012 roku, ale przepiękne budynki stacji wciąż przypominają o jej carskich korzeniach. Wjazd na szczyt kosztuje 2GEL, przy czym wcześniej trzeba wykupić kolejną kartę (jej koszt to również 2GEL, ale tym razem jest to karta bezzwrotna), na którą ładuje się określoną kwotę.

fot. georgiaabout.com

fot. georgiaabout.com

fot. myrest.ge

W budynku górnej stacji kolejki znajduje się restauracja, z której roztacza się przepiękny widok na miasto. Jeśli nie macie ochoty na kawę - panoramę Tbilisi możecie oglądać z ogólnodostępnego tarasu widokowego. Ja oczywiście nie mogłam oderwać oczu od majaczących szczytów Kaukazu. Mam nadzieję, że następnym razem uda mi się je zobaczyć ze zdecydowanie bliższej odległości. Widoki, które oferuje wznoszące się 800 metrów nad miastem wzgórze nie są jednak jedyną atrakcją tego miejsca. Na powierzchni około jednego kilometra kwadratowego znajduje się park rozrywki Mtatsminda, zwany potocznie Bombora, który jest ulubionym miejscem zabaw kolejnych pokoleń - w czasach istnienia związku radzieckiego był trzecim najczęściej odwiedzanym parkiem rozrywki w ZSSR! Sam wstęp do parku jest bezpłatny, aby jednak skorzystać z którejś z wielu dostępnych atrakcji trzeba zapłacić od 50 tetri do 6GEL, które ściągane są na bramkach z kupionej przez nas przed przejazdem funikularem karty. Doładować można ją w kasie kolejki lub w jednym z wielu znajdujących się na terenie parku kiosków. Wśród atrakcji są różnego rodzaju tory wyścigowe, roller-coastery, karuzele, zjeżdżalnie suche i mokre, bungee oraz 80-metrowy diabelski młyn - z tego ostatniego oczywiście korzystamy (koszt za 15-minutową przejażdżkę, tradycyjnie, 2GEL). Jeśli nie lubicie tego typu zabaw - możecie pospacerować licznymi alejkami, zatrzymać się w jednej z altanek lub usiąść przy stoliku którejś z kawiarni, nawet nie spostrzeżecie się kiedy minie wam tam czas!

 

fot. scyscrapercity.com

Ostatnim punktem naszego spaceru po Tbilisi jest znajdująca się niedaleko naszego hotelu ulica Lecha Kaczyńskiego. W Gruzji o prezydencie Lechu Kaczyńskim słyszeli niemal wszyscy, "Kaczyński" i "bohater" to tutaj niemal synonimy. Bo Gruzini pamiętają jakiego wsparcia nasz były prezydent udzielił im w czasie wojny w 2008 roku kiedy rosyjskie czołgi stały już na przedpolu Tbilisi. Dla nich ten gest wiele znaczył, dziś więc na wieść, że pochodzi się z Polski, z kraju Lecha, można liczyć na uśmiech, żywiołową reakcję, dobre słowo a nawet zaproszenie na wspólny kieliszeczek czaczy. Szkoda byłoby zatem nie skorzystać z okazji i nie zobaczyć namacalnego dowodu tej sympatii. Oprócz ulicy Lecha Kaczyńskiego w stolicy znajduje się również skwer jego imienia, na środku którego znajduje się kolumna z jego głową. Nie jest to z pewnością szczyt kunsztu rzeźbiarskiego, ale z pewnością jest to bardzo ciekawy akcent na zakończenie naszej wizyty w tym mieście.

fot. tvp.info

fot. lechkaczynski.pl

Jutro ruszamy do Gori, które z kolei znane jest dzięki innemu "słynnemu" przywódcy, ale o tym już w następnym poście :)