Batumi, ech Batumi [3/3]

Planując relację dotyczącą tej wyprawy byłam przekonana, że pisząc o Batumi zmieszczę się w jednym poście, bo w porównaniu z Tbilisi nie ma tu zbyt wielu mniej lub bardziej turystycznych miejsc. Przez trzy dni oglądaliśmy te same miejsca, spacerowaliśmy po tych samych uliczkach, jedynie od czasu do czasu odkrywając coś nowego. Kiedy jednak zabrałam się już do spisywania swoich wrażeń i wybierania zdjęć okazało się, że jest tego znacznie więcej niż mi się wydawało. I tak z jednego posta o Batumi... zrobiły się trzy. Mieliście okazję już zapoznać się z miastem w jego historycznej oraz nowoczesnej odsłonie. Dzisiaj natomiast zapraszam was na moje pożegnanie z Batumi i jego wybrzeżem. Tym razem czekają na was głównie zdjęcia - ale może to i lepiej, bo czasem mam wrażenie, że moje posty są zbyt długie i nikt ich tak naprawdę nie czyta :)

jedna z ulubionych rozrywek tutejszych Gruzinów

psi przyjaciele towarzyszyli nam bardzo często w trakcie naszych spacerów

stare, brzydkie i nowe bardzo często towarzyszyły sobie nawzajem na ulicach

tuż za tym obskurnym blokiem kryje się meczet i zaczyna już starówka

gmaszysko olbrzymiego starego hotelu jak z horroru, wieżowce i... chińska pagoda

i znowu - wszystko w jednym miejscu

bloki jak ze slumsów a stoją tuż przy bulwarze z widokiem na morze

 

W końcu nadchodzi moment ostatecznego pożegnania z Batumi. Po trzech dniach wyjeżdżamy po południu w kierunku Kutaisi, gdzie znajduje się nasze lotnisko. Lot mamy co prawda dopiero o 5 rano, ale niestety marszrutki nocą nie jeżdżą, przynajmniej nie te publiczne. Na miejscu jesteśmy więc już koło godziny 19, ale okazuje się, że lotnisko chociaż małe (obsługuje tylko kilka lotów w tygodniu) jest urządzone z myślą o turystach spędzających tu noc. Pośrodku budynku, przed strefą odpraw, znajduje się coś w rodzaju oszklonego okrągłego patio, wokół którego umieszczone są szerokie parapety wyłożone wykładziną imitującą sztuczną trawą oraz szerokimi płaskimi pufami. Kiedy przyjechaliśmy na sztucznym trawniku rozbiła się już jakaś para, my natomiast zajęliśmy jedną z puf, na której swobodnie można było się położyć i przespać. Początkowo trochę się krygowaliśmy, ale kiedy okazało się, że obsługa nie zwraca zupełnie na nas uwagi, położyliśmy się spać - podobnie robili wszyscy pozostali, którzy tak jak my czekali na ten poranny lot. W moim rankingu lotnisk do spania to zdecydowanie wybija się aktualnie na pierwsze miejsce. Warszawa przywitała nas deszczem i zdecydowanie niższą temperaturą niż Gruzja... W końcu to połowa kwietnia.

Tu kończy się nasza tygodniowa przygoda z Gruzją, ale to nie koniec gruzińskiej tematyki na blogu - przed nami jeszcze post o gruzińskiej kuchni, w której się bezapelacyjnie zakochałam. Niewykluczone też, że znów udam się do Gruzji, ponieważ kraj zrobił na mnie ogromne wrażenie i wyjeżdżałam z niego pełna pozytywnych wspomnień i skojarzeń. A wtedy czeka was kolejna porcja moich przydługich postów i miliona zdjęć, których nigdy nie umiem wybrać (a to co prezentuję to i tak jakieś 10% wszystkich robionych w trakcie wyjazdów).

Jak wam spodobała się Gruzja? Czy sami wybralibyście się w tamte strony czy raczej ten kierunek was zupełnie nie interesuje?